بزرگ لشگرى به سال 1302 در خانواده‏اى که همگى با موسیقى آشنا بودند در تهران متولد شد پس از پایان تحصیلات ابتدایى بود که به موسیقى روى آورد. وى از سن پانزده سالگى بنا به تشویق مادرش، براى فراگیرى علم موسیقى، ویولن را نزد او به تمرین مى‏پردازد و چندى بعد کمانچه را در محضر استادانى چون: حسن بهارى، اصغر بهارى که دایى و پسر خاله‏اش بودند شروع مى‏کند. بزرگ لشگرى دو سال بعد براى یادگیرى نت و آموختن علمى موسیقى، به کلاس ابوالحسن‏خان صبا مى‏رود، سپس نزد استادان دیگرى مانند: حسین یاحقى، ابراهیم منصورى، مهدى خالدى و روبیک گریگوریان مى‏رود و از ایشان کسب فیض مى‏کند. لشگرى پس از چندى، از معلمین دیگرى مثل: روح‏اللَّه خالقى و ملیک آبراهیمیان استفاده‏ى سرشارى در بالا بردن هرچه بیشتر سطح دانش و آگاهى خود در موسیقى نمود. بزرگ لشگرى در سال 1324 به عنوان سولیست ویولن در روزهاى جمعه در رادیو همکارى خود را با این سازمان شروع مى‏کند و براى شرکت در ارکسترهاى: رضا محجوبى، ابوالحسن صبا، ابراهیم منصورى و مهدى خالدى از وى دعوت مى‏شود که با این ارکسترها نیز همکارى خود را شروع مى‏کند. در اواخر سال 1332 که بنا به عللى همکارى خالدى با دلکش قطع مى‏شود، آقابزرگ با آقا جواد لشگرى به مدت دو ماه عهده‏دار ارکستر مى‏گردند و اولین آهنگشان با شعر رهى معیرى به نام: «نازنین یار من، غافل از کار من» شروع مى‏شود. لشگرى در همان سال رهبرى ارکستر مرضیه را به عهده مى‏گیرد و ابتدا با تنظیم چند آهنگ قدیمى مانند: «در فکر تو بودم»، «صورتگر نقاش چین» از زنده‏یاد على‏اکبر شیدا و دهها آهنگ دیگر کار را با وى آغاز مى‏کند. بزرگ لشگرى در زمان تأسیس سازمان تلویزیون ملى با مرتضى‏خان حنانه به تلویزیون مى‏رود و سرپرستى ارکستر سازهاى ملى را به عهده مى‏گیرد و مدت چهل و یک سال مجموعاً در رادیو تلویزیون خدمات شایانى در راه موسیقى ملى و سنتى مى‏نماید. لشگرى جهت شناساندن و ارائه موسیقى ایرانى، طبق قراردادها و مبادلات فرهنگى، هنرى، طى دو سفرى که به دعوت مسئولین کشورهاى: ترکیه و آلمان مى‏کند کنسرتهایى در محافل دانشگاهى آن دیار برپا مى‏نماید و سرپرستى چند گروه هنرى به خارج کشور را به عهده داشته. وى از سال 1350 تا پایان خدمتش در رادیو، تلویزیون متصدى تهیه آهنگهاى اصیل ایرانى بوده و یکى از کارهاى بزرگ هنرى خود را، «بزرگ»، همکارى با برنامه‏هاى گلها مى‏داند. وى آهنگهاى ذیل را از بهترین آثار خود مى‏داند: «مناجات» با الهه، همراه با شعر بیژن ترقى و پیانو جواد معروفى، «طوفان»، با مرضیه، حنانه و شعر معینى کرمانشاهى، «صدایم کن» با شعر معینى کرمانشاهى، «دریغا دریغا» با اکبر گلپایگانى و شعر جنتى عطایى، «نم‏نم بارون» با فرشته و شعر بیژن ترقى، «هر که دیدم» با یاسمین و جنتى عطایى، «قهر و آشتى» با شعر بیژن ترقى و پوران، «آبشار» با یاسمین و معینى کرمانشاهى، «گلهاى رنگارنگ» برنامه‏ى 574 با الهه، شهیدى، ناصرى و شعر بیژن ترقى، «مگه نبود» با فرشته و شعر بیژن ترقى و تعداد زیادى بدون خواننده و اورتور.