تاریخجه و توصیفات :
نی انبان یکی از قدیمیترین سازهایی است که در کشورهای زیادی آنرا به عنوان ساز اصیل می‌شناسند ولی شکل ظاهری آن مقداری با هم تفاوت دارد. در زمان‌های قدیم مردمی که از جایی به جای دیگر می‌رفتند، این ساز را نیز با خود جابه جا می‌کردند وبا تغییر دادن شکل ظاهری آن، آن ساز را در منطقهٔجدید مورد استفاده قرار می‌دادند و پس از مدتی جز سازهای سنتی آن منطقه در می‌آمد. با اینکه این ساز در کشورهای مختلف از نظرشکل و صدا تفاوت‌هایی دارد، ولی نمی‌توان گفت که مشابه یکدیگر نیستند.‏
دلایل مختلفی رادر تاریخ مبهم نی انبان ذکر می کنند از جمله اینکه این ساز یک سازی بوده که در روستاها مورد استفاده قرارمی گرفته و روستا زاده ها نیزاز آن استفاده می کردند به عبارت دیگر در نزد اشراف زاده ها کاربردی نداشته . و نیز از آنجا که جنس این ساز از پوست حیوانات مختلف و از چوب ساخته شده است ،در گذر زمان به دلیل جنس آن و در معرض عوامل طبیعی از بین رفته است وگردو غبار بی توجهی آن را پوشانده و کسی در این باره چیزی ننوشته است.
این سازقدمتی بسیارکهن دارد لکن در اینکه قدمت و جایگاه اولیه آن کجا بوده است هنوز نمی توان بطور قاطع بیان نمود ولی بر اساس بعضی مطالب منتشر شده می توان گفت این ساز با قدمت هزاران سال قابل توجه برخی محافل و نوازندگان بوده است بعضی بر این باورند که نخست نی یا نای بوده است و بعدها این ساز توسعه یافته و مشک وانبان به آن افزوده شده است.
یکی از فرضیه ها این است که اصل ساز نی انبان به خاور میانه بر می گردد و بعدها به اروپا برده شده و تکامل یافته است . دراین باره کتاب تاریخ موسیقی آکسفورد از اولین نی انبان یاد می کند که در منطقه «هیتات اسلاب» یافت شده است . تاریخ این نی انبان که به صورت مجسمه است به هزار سال قبل از میلاد میرسد.همچنین در جایی دیگر می خوانیم علیرغم این، آن که در باور عمومی این ساز ، به اسکاتلند یا اسپانیا بر می گردد ولی اولین نسخه این ساز چند قرن قبل ازمیلاد در خاورمیانه پیدا شده است که بسار شبیه سازی بوده که از نی هایی تشکیل و در مشکی که از پوست بز درست شده قرار می گیرد.همانطور که تمدن ها در خاور میانه در سرزمین های مدیترانه بسط یافته اند این مردم همراه با موسیقی ، خودساز را با خود آورده اند. در تورات سخن از نی انبان آورده شده است جایی که در سرآغاز و در فصل سوم گروه «نبوچاد نزار» «‏nebuchad nezzar‏» احتمالاً یک نوازنده نی داشته است . البته این نی انبان ها بدون مشک بوده اند. پس می توان نتیجه گرفت تاریخ نی انبان حداقل به ۲۵۰۰سال پیش می رسد.
فرضیه دیگری وجود دارد که تاریخ نی انبان را به قبایل باستان ازجمله سومری ها و چاپلین ها و بابلی ها و آشوری ها یاپارسی ها نسبت می دهند و حتی جایگاه آن را آسیای نزدیک می دانند در این باره ویل دورانت در کتاب خود به نام تاریخ تمدن می نویسد.این بابلیان بوده اند که آلات موسیقی گوناگون از قبیل نای فلزی، سنتور، چنگ و نی مشکی وطبل وبوق ودایره داشته اند شاید به همین دلیل است که احمدی رشیدی در کتاب خود با عنوان سنگستان جلد اول احتمال می دهد که این ساز از سرزمین بین النهرین به بوشهر راه یافته است و نهایتاً مسیر صعودی را طی می کند.
گفته می شود نی انبان در قرون وسطی در اسپانیا نواخته می شده است . تصاویری از نی انبان در کلیساهای رم و مونساتریس که در قرن ۱۱کشیده شده و تصاویری از نوازندگان نی انبان در دادگاه شاه«آلفانسواکس اِل سابیو» که تاریخ آن به قرن سیزده بر می گردد. به عنوان مثال نوازندگانی در ترانه های ستایش مریم مقدس یافت می شود. در این تصاویر نوازنده ای دیده می شود که در حال نواختن سازی است با دونی و تصویری از دو نوازنده که در حال نواختن نی انبان هستند.‏
در سوئد نیز نواختن نی انبان تاریخی طولانی دارد . تصاویری از نی انبان ونوازنده های نی انبان در کلیسا های سوئد وجود دارد که مربوط به قرن ۱۴میلادی است.
از میان کشورهای غربی ، ولزی ها از آخرین کشورهایی هستند که با ساز نی انبان آشنا شده اند ولی با وجود اینکه تاریخ نی انبان در این کشور کمتر و جدیدتر از بقیه کشورها است ، لیکن تاریخ مکتوبی که نشان دهنده قدمت این ساز می باشد ، در این کشور وجود ندارد.متاسفانه علیرغم اینکه در اواسط قرن ۱۹از ولز رخت بر بست هیچ نمونه ای از نی انبان این کشور تا به امروز باقی نمانده است .‏
در استونی نیز چون دیگرکشورها علیرغم تغیر موسیقی در یک دوره خاص هیچ گونه تحقیقاتی بر آن انجام نشده است و تاریخ حضور نی انبان در این کشور نیز مشخص نیست ، شاید منشاء ورود این ساز آلمانها باشند ولی با توجه به نفوذ موسیقی سوئد یر موسیقی این منطقه این احتمال وجود دارد که این ساز از سوئد وارد این کشور شده باشد.اطلاعات اولیه درباره نی انبان در شهرهای استونی به قرن ۱۵و اوایل قرن ۱۶برمی گردد.
در سال ۱۴۸۴میلادی در شهر ادینبورگ چندین نوازنده گرد هم جمع آمدند به گونه ای که اسم آن شهر را شهر نوازندگان نامیدند. بعد از آن شهرهای مختلفی مایل به دعوت از نوازندگان از نواحی مختلف شدند.
پس از قرن اول ردپای نی انبان سنتی از هند و اسپانیا و از فرانسه تا مصر می بینیم علیرغم اینکه نی انبان بندرت تا اواخر دوره های میانه تصویرگری شد.
به هر حال مشخص نیست که اولین مشک چه موقع و در کجا به ذهن انسان خطور کرد ولی قدیمی ترین آن در موزه «اشتات لیشه» برلین نگهداری می شود. به نظر می رسد که به عنوان نخستین تصویر از هر نوع نی انبان می تواند باشد که احتمالاً به دوران به جا مانده از قرن اول قبل از میلاد مسیح بر می گردد.
این ساز کمی بزرگتر از دوزله معمولی (و گاه با هفت سوراخ) که انتهای قمیش دار آن به کیسه‌ای به نام «انبان» الصاق و دقیقاً «هواگیری» شده‌است که از این نقطه الصاق هوا خارج و داخل نشود، در نزدیکی محل الصاق دوزله لوله دیگری به طول نامعین خارج شده (محل خروج این لوله نیز به دقت هواگیری شده) که نوازنده آن را به دهام می‌گذارد و از این طریق کیسه را پر باد می‌کند و در نتیجه فشاربازو آرنج بر روی کیسه که هنگام نواختن آن را زیر بغل گرفته است؛ هوا را به داخل لوله دوزله می‌فرستند و با انگشتان خود سوراخها را باز و بسته می‌کند.
این ساز در کشورهای مختلف به نام‌های گوناگون خوانده می‌شود که ذیلا به تعدادی از آنها اشاره می‌شود:
1.        ایران:
نی انبان
نی حمونه
نی مشکی
خیکنای
نی حمبونه که با کیسه هوا ویا انبان می‌باشد
نی تکی
نی جفتی
نی بی لی بو
دوزله
کِلَم یا قلم که بدون انبان می‌باشد.‏
ارغون: که بدون انبان است و دارای دو نی می‌باشد که یکی برای نواختن ملودی و دیگری که فاقد سوراخ است، برای صدای فرعی و یا همراه در نظر گرفته شده‌است و صدایی که از این ساز شنیده می‌شود یک هارمونی است.
زماره:که شبیه نی تکی می‌باشد، جنس نی آن از استخوان پای یک نوع پرنده‌است.‏
دودوک که انبان ندارد و دارای نی تکی می‌باشد که ته آن یک شیپورک جهت پخش صدا تعبیه شده.
چیفته که شباهتی به دستهٔنی انبان بوشهر دارد و تنها یک شیپورک به ته آن متصل است و دارای پنج سوراخ می‌باشد.
2.        بحرین: تنها قربه ی بحرین و نی انبان بوشهر هم از نظر صدا و هم از نظر شکل هیچ تفاوتی با هم ندارند و به احتمال زیاد بحرینی‌ها نی انبان را از ایران به دیار خود برده‌اند درحال حاضر نیز از کشورهای عربی جهت تهیهٔساز نی انبان به بوشهر سفارش می‌دهند.
3.        یونان: تسامیونا که یک دستهٔنی با انبان است.
4.        ترکیه: تولومکه شبیه تسامبونای یونان می‌باشد ولی شیپورک آن به صورت زاویهٔ۴۵درجه نسبت به نی‌ها تعبیه شده‌است.‏
5.        هند: مورلیکه انبان یا مخزن هوای آن از یک کدو قلیانی تو خالی ساخته شده.
6.        مراکش: زَمرکه مانند نی جفتی می‌باشد و دو شیپورک به صورت زاویه ۴۵درجه و یا در بعضی یک شیپورک مانند تسامبونا تعبیه شده.
7.        تونس: ذکری یا زوکرا
8.        بلغارستان: گی دا
9.        چین: کوانکه با دو لولهٔ استوانه ای مساوی به هم چسبیده که مشابه آن در بیشتر نقاط سرزمین‌های اسلامی رواج دارد.
 
گفته شده‌است که بابِلی‌ها در سال ۲۰۰۰قبل از میلاد نی انبان داشته‌اند. در واژه نامهٔموسیقی ایران زمین جلد دوم به قلم آقای مهدی ستایشگر چنین آمده‌است: نویسندگان یونانی اختراع انواع نای را به مردمآسیا نسبت داده‌اند، زیرا آثار باقی مانده از نخستین آثار کهن (در خرابه هایآشور) بازگو کنندهٔاختراع نای، دو نای و چند نای است که به روایت متون یونانی این سازها ابتدا از آسیا به اروپا رفته و کم کم به صورت فلوت و اقسام آن درآمده‌است. بدیهی است با این استدلال، یونانی‌ها آشنایی با نی و طریقهٔنواختن آن را از ملل خاورمیانه اخذ کرده‌اند.‏
 
ساختار و مشخصات:
نی انبان سازی بادی است که در ساده ترین شکل خود از قسمتهای زیر تشکیل شده است:
۱- Blow Pipe یا لوله دمیدنی
۲- Chanter یا لوله صوتی
۳- Bag یا انبان
در این ساز هوا از طریق لوله دمیدنی وارد انبان شده بدون آنکه برگشتی به خارج از آن داشته باشد. سپس با فشار بازوان نوازنده به انبان هوای لوله صوتی مرتعش شده و نوازنده قادر به نواختن ساز می گردد.
نی انبان از نظر رده بندی جزء سازهای بادی زبانه دار ترکیبی می باشد.
در نی انبان های مدرن علاوه بر بخشهای موجود، می توان لوله های واخوان را مشاهده نمود(Drone). این لوله ها، تامین کننده صداهای پدال بوده که یکنواخت و ممتد به گوش می رسند. لوله های واخوان دارای زبانه(Reed) بوده و طول های مختلف دارند. بعنوان مثال در نی انبان نواحی کوهستانی اسکاتلند می توان لوله های واخوان باس و تنور را مشاهده نمود. لوله صوتی(Chanter) به دو شکل متفاوت مشاهده می شود: استوانه ای مانند کلارینت با انتهای مخروطی شکل خود و با یک زبانه یا مخروطی مانند ابوآ با زبانه دوبل.
لوله های واخوان نیز استوانه ای زبانه دار بوده و از چند تکه ساخته شده اند تا بتوان آنها را کوک نمود.
این ساز در واقع دوزله است کمی بزرگتر از دوزله معمولی (و گاه با هفت سوراخ) که انتهای قمیش دار آن به کیسه ای به نام «انبان» الصاق و دقیقاً «هواگیری» شده است که از این نقطه الصاق هوا خارج و داخل نشود، در نزدیکی محل الصاق دوزله لوله دیگری به طول نامعین خارج شده (محل خروج این لوله نیز به دقت هواگیری شده) که نوازنده آن را به دهام می گذارد و از این طریق کیسه را پر باد می کند و در نتیجه فشاربازو آرنج بر روی کیسه که هنگام نواختن آن را زیر بغل گرفته است؛ هوا را به داخل لوله دوزله می فرستند و با انگشتان خود سوراخها را باز و بسته می کند.